Herken je dat? Het ene moment reageer je kinderlijk spontaan en het andere moment als een zorgende ouder. Kinderlijke gevoelens spelen vaak nu nog een rol, evenals gedragingen die je van je ouders of verzorgers hebt meegekregen. Vaak gebeurt dat subtiel en onbewust. Hoe dan precies?
Dat kan ik het beste uitleggen aan de hand van een alledaagse persoonlijke ervaring.
Onlangs liep ik door het bos. Tussen de herfststormen door kwam de natuur weer even tot rust. In een schuchter zonnetje kleurden de bomen zich warm en kwetterden de vogels vrolijk de middag tegemoet. Ik genoot ervan om al wandelend de drukte van alledag eventjes helemaal te laten bezinken. En van binnen was ik niet alleen. Mijn oudere Ik liep met me mee. Aanvankelijk een beetje mopperend en met tegenzin, maar al gauw viel zijn oog op al die verschillende kastanjes op de grond. En mijn veel jongere Ik was ook mee. Een kind nog, die uitgelaten van de ene boom naar de andere boom huppelde op zoek naar nog meer kastanjes. En ik zelf, de volwassen ik van hier-en-nu? Ik genoot en koos drie kastanjes die ik schoon wreef. Een kastanje wiebelde een beetje en keek met een groot oog nieuwsgiering om zich heen. Die is voor het kind in mij, dacht ik. Een kastanje lag stabiel in mijn hand keek naar beneden. Deze kastanje geef ik aan de ouder in me, besloot ik. En een kastanje heeft een beetje van beiden, en die koos ik voor mezelf. Eenmaal thuis gekomen, gaf ik ze alle drie een mooi plekje bij het raam. En als ik ze zie, dan denk ik: dat ben ik. Ik bedoel: dat zijn wij.
Ben je benieuwd naar je speelse kind en je zorgende ouder? Geef ze de ruimte om er te mogen zijn. Maak eens een wandeling, liefst in de natuur. En laat je verrassen. Samen ben je één.
0 reacties